តើការកំណត់ហានិភ័យមានអ្វីខ្លះ?
○ ការកំណត់ហានិភ័យ (Determination Risk) មានដូចខាងក្រោម៖
ក. ហានិភ័យ Risk ជាលទ្ធផលបានពីសាច់ប្រាក់ ការធានាសំណង។ ប្រតិបត្តិការឥណទាន អ្នកទិញ ឬកូនបំណុលអាចមិនសងគ្រប់ចំនួននៅចុងបញ្ចប់។ ដូច្នេះ ការបាត់បង់នឹងកើតមានរាល់ពេលរួម និង ថ្លៃដើម ដែលត្រូវចំណាយបន្ថែម ដើម្បីទារបំណុលមកវិញ។ កត្តាចាំបាច់សំរាប់ទិដ្ឋការដំណើរការឥណទាន ត្រូវព្យាយាមបញ្ចូលចំនួនហានិភ័យចូលទៅក្នុង ឥណទានរបស់អតិថិជន។
ខ. ពេលវេលា (Time) នៅក្នុងប្រតិបត្តិការឥណទាន អ្នកលក់ត្រូវរងចាំការសងត្រឡប់។ ប្រសិនបើ អ្នកលក់បានទទួលសាច់ប្រាក់ភ្លាម សាច់ប្រាក់នឹងត្រូវវិនិយោគទៅកន្លែងផ្សេងទៀត ដើម្បីទទួលបានប្រាក់ចំណូល។ ក្នុងករណីនេះអ្នកលក់អាចខាតបង់ចំណូល ដែលរកបានពីការវិនិយោគ និង អាចតំរូវខ្ចីមូលនិធិបន្ថែមសងវិក័យប័ត្ររបស់ខ្លួន។
គ. ធានា ឬ វត្ថុបញ្ចាំ (Security or Collateral) អ្នកលក់ ឬ អ្នកឲ្យខ្ចី ត្រូវការការធានា ឬ វត្ថុបញ្ចាំ ជាផ្នែកមួយនៃប្រតិបត្តិការឥណទាន។ កូនបំណុលដាក់កម្មសិទ្ធផ្ទាល់ខ្លួននេះទៅអ្នកផ្តល់ឥណទាន រួមជាមួយការយល់ព្រមប្រគល់ឲ្យអ្នកផ្តល់ឥណទាននូវតំលៃមានក្នុងកម្មសិទ្ធ ដើម្បីធានានូវហេតុការណ៍មិនសង។ អ្នកគ្រប់គ្រងឥណទាន ឬ អ្នកផ្តល់កំចី នឹងក្លាយជាអ្នកពាក់ព័ន្ធជាមួយតំលៃនៃវត្ថុបញ្ចាំ ដែលបានផ្តល់ដោយកូនបំណុល។
ឃ. ចំណាយប្រតិបត្តិការ (Operating Expense) អ្នកលក់ និង កើនចំណាយបន្ថែមជាច្រើនបន្ទាប់ពី ទទួលការសន្យាសងរបស់កូនបំណុល។ ប្រាក់កំរៃត្រូវចំណាយដល់មន្រ្តីឥណទាន កើនឡើងការចំណាយលើសប្រតិបត្តិការ និង ចំណាយបោះពុម្ភក្រដាសបំពេញដែលចាំបាច់។ ចំណាយដែលមិនអាចជៀសវាងបាន គឺកំរៃលើផ្នែកច្បាប់ និង ចំណាយលើការទារប្រាក់ត្រឡប់។
ង. ការឯកភាពតាមច្បាប់ (Legal Considerations) ប្រតិបត្តការឥណទានជះឥទ្ធិពលដោយច្បាប់។ ច្បាប់នេះឆ្លងដោយរដ្ឋ និង អង្គនីតិបញ្ញតិសហព័ន្ធ ដើម្បីការពារ ទាំងកូនបំណុល និង ម្ចាស់បំណុល។ ច្បាប់ទាំងនេះនឹងពន្យល់ អំពីវិធីជៀសវាងការផាកពិន័យ និង រាល់ចំណាយថ្លៃដើមបន្ថែមដែលពាក់ព័ន្ធទំនាស់។ ដូច្នេះ ការបណ្តុះបណ្តាលតំរូវឲ្យមាន ដើម្បីឲ្យអ្នកធ្វើការផ្នែកឥណទានយល់ច្បាស់ អំពីទំនាក់ទំនងប្រតិបត្តិការឥណទានប្រកបដោយគុណភាព។
ច. អតិផរណា (Inflation) អតិផរណា ជាទូទៅកើតឡើងពីតំលៃទំនិញ និង សេវាកម្ម។ ប្រសិនបើរយៈពេលសងប្រាក់ពន្យាក្នុងកំឡុងពេលមួយហើយអតិផរណាកំពុងកើតមាន នោះអំណាចទិញនៃធនលាភដូល្លារមិនគ្រប់ចំនួន ដូចតំលៃដូល្លារដើមបានផ្តល់ទៅកូនបំណុល។ បើថ្លៃកើនឡើង តំលៃពិតនៃដូល្លារនិមួយៗ នឹងជួបបញ្ហានៅពេលការទិញទំនិញ និង សេវា។
ឆ. បន្ទុកហិរញ្ញវត្ថុ (Finance Charge) ម្ចាស់បំណុលអាចត្រូវការ ឬ មិនត្រូវការបន្ទុកហិរញ្ញវត្ថុក្នុងផ្នែកប្រតិបត្តិការឥណទាន។ បន្ទុកហិរញ្ញវត្ថុជាចំនួនបន្ថែមកូនបំណុល ឬ អ្នកខ្ចីអាចបង់បន្ថែមលើតំលៃខ្លួនបានខ្ចី។ បើសិន បន្ទុកហិរញ្ញវត្ថុមិនបញ្ជាក់ច្បាស់លាស់នោះ គេនឹងបញ្វូលកំរៃទៅក្នុងទំនិញសេវាកម្មរបស់ក្រុមហ៊ុន។
○ ការកំណត់ហានិភ័យ (Determination Risk) មានដូចខាងក្រោម៖
ក. ហានិភ័យ Risk ជាលទ្ធផលបានពីសាច់ប្រាក់ ការធានាសំណង។ ប្រតិបត្តិការឥណទាន អ្នកទិញ ឬកូនបំណុលអាចមិនសងគ្រប់ចំនួននៅចុងបញ្ចប់។ ដូច្នេះ ការបាត់បង់នឹងកើតមានរាល់ពេលរួម និង ថ្លៃដើម ដែលត្រូវចំណាយបន្ថែម ដើម្បីទារបំណុលមកវិញ។ កត្តាចាំបាច់សំរាប់ទិដ្ឋការដំណើរការឥណទាន ត្រូវព្យាយាមបញ្ចូលចំនួនហានិភ័យចូលទៅក្នុង ឥណទានរបស់អតិថិជន។
ខ. ពេលវេលា (Time) នៅក្នុងប្រតិបត្តិការឥណទាន អ្នកលក់ត្រូវរងចាំការសងត្រឡប់។ ប្រសិនបើ អ្នកលក់បានទទួលសាច់ប្រាក់ភ្លាម សាច់ប្រាក់នឹងត្រូវវិនិយោគទៅកន្លែងផ្សេងទៀត ដើម្បីទទួលបានប្រាក់ចំណូល។ ក្នុងករណីនេះអ្នកលក់អាចខាតបង់ចំណូល ដែលរកបានពីការវិនិយោគ និង អាចតំរូវខ្ចីមូលនិធិបន្ថែមសងវិក័យប័ត្ររបស់ខ្លួន។
គ. ធានា ឬ វត្ថុបញ្ចាំ (Security or Collateral) អ្នកលក់ ឬ អ្នកឲ្យខ្ចី ត្រូវការការធានា ឬ វត្ថុបញ្ចាំ ជាផ្នែកមួយនៃប្រតិបត្តិការឥណទាន។ កូនបំណុលដាក់កម្មសិទ្ធផ្ទាល់ខ្លួននេះទៅអ្នកផ្តល់ឥណទាន រួមជាមួយការយល់ព្រមប្រគល់ឲ្យអ្នកផ្តល់ឥណទាននូវតំលៃមានក្នុងកម្មសិទ្ធ ដើម្បីធានានូវហេតុការណ៍មិនសង។ អ្នកគ្រប់គ្រងឥណទាន ឬ អ្នកផ្តល់កំចី នឹងក្លាយជាអ្នកពាក់ព័ន្ធជាមួយតំលៃនៃវត្ថុបញ្ចាំ ដែលបានផ្តល់ដោយកូនបំណុល។
ឃ. ចំណាយប្រតិបត្តិការ (Operating Expense) អ្នកលក់ និង កើនចំណាយបន្ថែមជាច្រើនបន្ទាប់ពី ទទួលការសន្យាសងរបស់កូនបំណុល។ ប្រាក់កំរៃត្រូវចំណាយដល់មន្រ្តីឥណទាន កើនឡើងការចំណាយលើសប្រតិបត្តិការ និង ចំណាយបោះពុម្ភក្រដាសបំពេញដែលចាំបាច់។ ចំណាយដែលមិនអាចជៀសវាងបាន គឺកំរៃលើផ្នែកច្បាប់ និង ចំណាយលើការទារប្រាក់ត្រឡប់។
ង. ការឯកភាពតាមច្បាប់ (Legal Considerations) ប្រតិបត្តការឥណទានជះឥទ្ធិពលដោយច្បាប់។ ច្បាប់នេះឆ្លងដោយរដ្ឋ និង អង្គនីតិបញ្ញតិសហព័ន្ធ ដើម្បីការពារ ទាំងកូនបំណុល និង ម្ចាស់បំណុល។ ច្បាប់ទាំងនេះនឹងពន្យល់ អំពីវិធីជៀសវាងការផាកពិន័យ និង រាល់ចំណាយថ្លៃដើមបន្ថែមដែលពាក់ព័ន្ធទំនាស់។ ដូច្នេះ ការបណ្តុះបណ្តាលតំរូវឲ្យមាន ដើម្បីឲ្យអ្នកធ្វើការផ្នែកឥណទានយល់ច្បាស់ អំពីទំនាក់ទំនងប្រតិបត្តិការឥណទានប្រកបដោយគុណភាព។
ច. អតិផរណា (Inflation) អតិផរណា ជាទូទៅកើតឡើងពីតំលៃទំនិញ និង សេវាកម្ម។ ប្រសិនបើរយៈពេលសងប្រាក់ពន្យាក្នុងកំឡុងពេលមួយហើយអតិផរណាកំពុងកើតមាន នោះអំណាចទិញនៃធនលាភដូល្លារមិនគ្រប់ចំនួន ដូចតំលៃដូល្លារដើមបានផ្តល់ទៅកូនបំណុល។ បើថ្លៃកើនឡើង តំលៃពិតនៃដូល្លារនិមួយៗ នឹងជួបបញ្ហានៅពេលការទិញទំនិញ និង សេវា។
ឆ. បន្ទុកហិរញ្ញវត្ថុ (Finance Charge) ម្ចាស់បំណុលអាចត្រូវការ ឬ មិនត្រូវការបន្ទុកហិរញ្ញវត្ថុក្នុងផ្នែកប្រតិបត្តិការឥណទាន។ បន្ទុកហិរញ្ញវត្ថុជាចំនួនបន្ថែមកូនបំណុល ឬ អ្នកខ្ចីអាចបង់បន្ថែមលើតំលៃខ្លួនបានខ្ចី។ បើសិន បន្ទុកហិរញ្ញវត្ថុមិនបញ្ជាក់ច្បាស់លាស់នោះ គេនឹងបញ្វូលកំរៃទៅក្នុងទំនិញសេវាកម្មរបស់ក្រុមហ៊ុន។
1 month ago
