តើផលប្រយោជន៍នៃការបែងចែកមានអ្វីខ្លះ?
○ ផលប្រយោជន៍នៃការបែងចែក មានដូចជា៖
• ផលប្រយោជន៍ទាក់ទងនឹងអាជ្ញាយុកាល៖ អាជ្ញាយុកាលជារយៈពេលមួយកំណត់ដោយច្បាប់ ដែលផុតរយៈពេលនេះ បុគ្គលម្នាក់អាចបាត់បង់សិទ្ធិណាមួយរបស់ខ្លួន។ អាជ្ញាយុកាលមានពីរប្រភេទ គឺ អាជ្ញាយុកាលនៃបទល្មើស និង អាជ្ញាយុកាលនៃទោស។

• ផលប្រយោជន៍ទាក់ទងនឹងការអនុវត្តនីតិវិធី៖ ក្នុងករណីបទឧក្រិដ្ឋ ព្រះរាជអាជ្ញាត្រូវតែបើកការស៊ើបសួរដោយធ្វើដីការបញ្ជូនរឿង ឱ្យស៊ើបសួរតាមមាត្រា ៤៤ នៃក្រមនីតិវិធីព្រហ្មទណ្ឌ។ បទមជ្ឈិម ព្រះរាជអាជ្ញាមានសិទ្ធិជ្រើសរើស ក្នុងការបើកការស៊ើបសួរ ឬ បញ្ជូនទៅជំនុំជម្រះផ្ទាល់ ឬ ក៏ប្រើប្រាស់នីតិវិធីនៃការបង្ហាញខ្លួនភា្លមបាន កាលបើលក្ខខណ្ឌដែលមានចែងក្នុងមាត្រា ៤៧ នៃនីតិវិធីព្រហ្មទណ្ឌ ត្រូវបានបំពេញគ្រប់គ្រាន់។ ចំណែកបទលហុ ព្រះរាជអាជ្ញាត្រូវកោះហៅជនជាប់ចោទ ឱ្យចូលខ្លួនទៅមុខតុលាការជំនុំជម្រះដោយផ្ទាល់តាមមាត្រា ៤៩ នៃក្រមនីតិវិធីព្រហ្មទណ្ឌ។ ករណីបទឧក្រិដ្ឋការជំនុំជម្រះ ធ្វើឡើងដោយចៅក្រមបីរូបដែលសម្រេចជាសមូហភាព ឬ ហៅថាក្រុមប្រឹក្សាជំនុំជម្រះ ដោយមានការចូលរួមពីតំណាងអយ្យការមួយរូប។ ក្នុងបទមជ្ឈិម និង បទលហុ សាលាដំបូងជំនុំជម្រះ ជា ចៅក្រម ទោសទណ្ឌ​ តាមមាត្រា ២៨៩ នៃក្រមនីតិវិធីព្រហ្មទណ្ឌ។

• ការប៉ុនប៉ង៖ តាមអត្ថន័យនៃមាត្រា ២៧ នៃក្រមព្រហ្មទណ្ឌ ការប៉ុនប៉ងក្នុងបទឧក្រិដ្ឋទាំងអស់ត្រូវមានទោស កាលបើលក្ខខណ្ឌដែលបានចែងនៅមាត្រា ២៧ ត្រូវបានបំពេញគ្រប់គ្រាន់។ ចំណែកការប៉ុនប៉ងក្នុងបទមជ្ឈិមត្រូវមានទោស ក្នុងករណីដែលច្បាប់បានចែងទុកជាមុនតែប៉ុណ្ណោះ។ រីឯការប៉ុនប៉ងក្នុងបទលហុ ពុំមានការផ្តន្ទាទោសនោះទេ។

• ការផ្តើមគំនិត និង ការសមគំនិត ដែលបំពេញលក្ខខណ្ឌច្បាប់កំណត់ក្នុងការប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋ ឬ បទមជ្ឈិម សុទ្ធតែមានទោសទំាងអស់ យោងតាមមាត្រា ២៨ និង ២៩ នៃក្រមព្រហ្មទណ្ឌ។ ប៉ុន្តែ មាត្រា ២៨ និង ២៩ នៃក្រមព្រហ្មទណ្ឌ ពុំបានចែងពីការផ្តើមគំនិត និង ការសមគំនិតក្នុងបទលហុ មិនត្រូវទទួលការផ្តន្ទាទោសឡើយ។